Na een geslaagd weekend kom ik thuis. Mariken heeft een vertigo aanval, voelt zich uiterst beroerd. Uitzakken op de bank is er nog even niet bij.
Maandag praktijk. Samen met de huisarts-in-opleiding naar een terminale patient. Hij woont iets buiten het dorp. Een groot gewei hangt aan de schuur. "Heeft ie zelf geschoten", zeg ik. "Jagen is zijn passie". Ik houd van mensen met een passie. Hij kan er eindeloos over vertellen. Ik heb niks met jacht, behalve een zeiljacht, maar ik smul van zijn verhalen. De laatste keer kreeg ik 2 haasjes van een ree van hem cadeau. Hij had net zijn geweren van de hand gedaan, met tranen in zijn ogen vertelt hij het. Op het erf staan busjes van werklui. Ze zijn een elektronisch hek aan het installeren. Hij wil dat zijn vrouw zich veilig voelt als hij er niet meer is. Hij heeft goed geboerd in zijn leven, heeft een eigen bedrijf opgebouwd. Zijn zoon zet het bedrijf voort. "Wat heb je er aan, als je niet gezond bent", zegt hij nuchter, maar ik voel het verdriet.
Maandag nacht: dienst vanaf 23.00 uur. Ik spreek een collega, die nu klaar is met haar dienst. Ze klampt me aan en vuurt een tirade af over de problemen van de huisartsgeneeskunde in Twente. Huisartsentekort, wat weer leidt tot grote dienstendruk. Ook over de ontwikkeling van corona vaccins begint ze fel met een uitgesproken mening. Ze is zo geagiteerd, dat ik me zorgen begin te maken. Spreekuur tot 01.00 uur. Nuttige consulten, maar ook pleisters plakken en problemen beoordelen die al weken spelen. Ik heb geluk; kan slapen tot 06.00 uur. Dat gebeurt zelden.
Dinsdag geen praktijk vanwege de nachtdienst. Maar 's middags om 13.30 uur nascholing over administratieve handelingen. Niet mijn favoriete onderwerp, maar wel nuttig. Hoop dat ik niet in slaap val. Om 21.00 is het afgelopen. Mijn hoofd zit vol.
Woensdag om 07.15 op de praktijk. Het marktje om de hoek wordt opgebouwd. Ik koop appels, ben de eerste klant. Op dit tijdstip is er nog niemand op de praktijk. Geen telefoontjes, geen vragen, ik heb 3 kwartier voor mezelf. Administratie. Volle dag. Gevarieerd spreekuur. Dat maakt het vak boeiend. Klein en groot leed, maar vaak ook pure vrolijkheid. Bij het eerste huisbezoek wordt niet opengedaan. Een oude dame, die erg slecht ter been is. Vreemd. In slaap gevallen? Door haar dochter meegenomen? Fantasien spoken door mijn hoofd; overleden? Maar achteraf blijkt ze in slaap te zijn gevallen. Auto door de wasstraat en terug naar de praktijk. Er ligt nog wat administratie. Dat is nooit af. Eten in onze nieuwe teamkamer samen met de assistentes. En dan weer door met het middagspreekuur. Gesprek met een vrouw over het ziekbed en overlijden van haar man enkele maanden geleden. Ik hoor hoe zij het beleefde en merk dat het anders is dan mijn indrukken van die tijd. Zinvol, nuttig, maar niet gemakkelijk. In dit vak blijf je elke dag leren. Tot slot een ingreepje, een ingegroeide teennagel. Om 18.00 uur thuis. 's Avonds is er nog een bijeenkomst voor huisartsen die binnen enkele jaren met pensioen (willen) gaan. Het probleem is dat er niet genoeg huisartsen te vinden zijn die een praktijk willen overnemen. Financieel is het aantrekkelijk om geen praktijk te hebben en her en der waar te nemen en diensten over te kopen. Je bent zo vrij als een vogel en hebt niet de last van administratratie, rompslomp, personeel, vergaderingen. Dus huisartsen die net klaar zijn met hun opleiding blijven vaak vele jaren waarnemer. De huisarts die met pensioen gaat vindt geen opvolger en zijn praktijk wordt dan uit nood verdeeld over andere praktijken. Die groeien en groeien. Die huisartsen worden zwaar belast en moeten veel vaker dienst doen omdat hun praktijk (tegen wil en dank) is gegroeid. Dat kan niet lang goed gaan. Een aantal trekt het niet meer. Een domino-effekt dreigt.
Ik breng het niet op. Ik ga er niet heen. Ga een uurtje cellospelen.
Donderdag. De collega die ik tijdens de dienst van maandag sprak, spookt door mijn hoofd. Gaat het wel goed met haar? Aan het eind van het spreekuur bel ik haar op. Eerst reageert ze nogal bits, en kaatst de bal terug door te vragen hoe het met mij gaat. Maar als ik uitleg waarom ik bel ontdooit ze. Vertelt dat de frustraties hoog zijn opgelopen. Dat ze al jaren de signalen ziet die de huisartsgeneeskunde bedreigen en niemand doet iets. Ze heeft brieven geschreven naar de LHV, de zorgverzekeraars diverse beleidsorganen, maar ze stuit op lethargie. Niemand wil iets of doet iets. Ik begin haar te begrijpen. Het zit wel snor met haar, het werd alleen even te veel.
Gemor in de huisartsengroep over de zomervakantie van volgend jaar. Er dreigt een splijting. Iedereen met kinderen in de schoolgaande leeftijd wil vakantie opnemen in de schoolvakantie. Logisch. Maar de assistentes met kinderen willen dat ook. En nu zijn er teveel praktijken die dat willen. En dat kan niet want er moeten minimaal 3 praktijken openblijven in de vakantie om continuiteit van de zorg te garanderen. Enkele giftige emails over en weer. Hoe komen we daar nou weer uit.
Vanavond geen orkest. Ik doe dit programma niet mee. Volgende maand weer. Tijd om het nieuwe buiskapje af te maken. Morgen is het weer ....weekend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten