Het is een hoop gedoe, je moet er heen, de boot voorbereiden, paar uurtjes varen en weer terug. Ik vaar meestal dagtochtjes, enkele keren per jaar een langere tocht met overnachtingen.
Bijna altijd solo, want vrouwlief heeft het niet zo op wind en golven. Wel een dochter die ook besmet is met hetzelfde virus.
Het antwoord is niet gemakkelijk, maar een paar aspecten kan ik wel bedenken:
-gevoel van vrijheid
-buiten
-het is mijn domein; vrijwel al het onderhoud doe ik zelf, veel zaken aangepast/geinstalleerd/naar mijn hand gezet. Veel canvaswerk en ook een zeil zelf gemaakt. Daar kan ik dan weer van genieten. Geeft een voldaan gevoel.
-rust; het enige wat telt is op dat moment de zeiltrim, de koers, de elektronica, het weer. Het is tao-isme, boeddisme, existentialisme. Het gaat om het moment. Andere plannen/klussen/werk/afspraken bestaan even niet.
En rituelen.
Neem koffiedrinken.
Bepaalde normen moet je ook op een boot hooghouden.
Versgebrande koffiebonen, malen vlak voor gebruik.
Het blijft een kunst en een uitdaging om de geklopte melk op te schenken zonder te kliederen op een stampend bootje met helling en deining.
Een schepje oploskoffie in warm water volstaat wellicht ook.
Maar het is toch anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten