Het navigatiescherm heeft een nieuwe plaats.
Onder op het schot beviel toch niet zo goed. Het was nauwelijks te zien vanaf het andere boord, om het touchscreen te bewerken moest je wel erg diep door de knieën en dan was het nog een gepriegel.
(Probeer maar eens met een bril met het leesgedeelte onderin het glas een schermpje af te lezen dat heel laag geplaatst is).
Nu staat het op het uitschuifdak van de kajuit in een soort doos. Het is op ooghoogte, goed te zien vanaf beide boorden, beschermd tegen de zon, zodat het op zonnige dagen ook goed afleesbaar blijf en veel beter te bedienen.
De doos zelf is wel een groot geval. Zolang het in bedrijf is staat het niet in de weg, maar wel als je het na gebruik binnen moet opbergen. Het is van hout, binnenzijde zwart, buitenzijde wit. Door de uitsparing voor de opstaande rand van het schuifdak kan het niet naar voren of achteren schuiven. Met flinke golven (5-6 Bft lagerwal IJsselmeer) blijft het gevaarte redelijk op zijn plaats. Er is nu wel minder zicht door het venster van de buiskap.
Ik beschouw het als een prototype. In de winter ga ik wel nadenken over een lichtere uitvoering m.b.v. zeildoek.
Alle voorbereidingen waren getroffen. Lering trekkend van de ervaringen van vorig jaar had ik voor warmere kleding, betere laarzen, een funktionerende windvaan stuurinrichting, waterbestendige kussens, een handiger navigatieprogramma, een regenscherm voor de kajuitingang, en nog meer verbeteringen gezorgd.
Goed voorbereid en dan toch zijn er de "onvoorziene omstandigheden". Om te beginnen de wind: pal uit het westen en hard, windkracht 6.
Ik had me voorgenomen om bij windkracht 5 zonder meer uit te varen en bij bij windkracht 6 niet.
Maar toen dan toch het moment gekomen was om een besluit te nemen om 10.00 uur 's morgens sloeg de twijfel toe. Er was een groep afhakers, maar er waren velen die wel gingen.
En wie wil er nou bij de afhakers horen.
Maar er speelde nog een argument.
Als je dan toch gaat varen met windkracht 6 op de Noordzee, dan moet je in goede fysieke vorm verkeren. En dat ben ik niet. Ik heb al weken rugpijn. Elke beweging doet zeer. Als ik aan een touwtje trek voel ik een scheut in mijn rug. Ik ga me hier niet lopen beklagen, maar wel geeft dit de doorslag. Wat als de rugpijn toeneemt en ik niets meer kan. Wat als we halverwege zijn en ik houd het niet meer van de pijn.
Dan moet ik alles aan mijn maatje overlaten. Die zal dat ongetwijfeld tot een goed einde brengen, maar is dat een verantwoorde beslissing? Kan ik dat risico nemen?
In dubio abstine.
Dat geldt in mijn werk en dat geldt ook op dit moment. Ik twijfel, dus ik ga niet. Henri is het er volledig mee eens.
Ik leg me erbij neer. We bedenken samen alternatieven. Wachten tot de wind afzwakt en dan alsnog naar Lowestoft?
Dat kan lang duren voor we weer terug zijn. We hebben onze verplichtingen met ons werk.
Een dag wachten en dan met de achterblijvers naar Texel? We wikken en wegen, het voelt niet goed.
Direkt naar Texel? Het waait nog steeds windkracht 6. De stroom zal over 2 uur tegen zijn. Maar... het waait zo hard dat we die stroom wel dood kunnen varen.
We gaan!!!
Naar Texel is een overzichtelijk trajekt, dat gaat me wel lukken.
We zetten een rif en gooien los. Een mijl of 6 uit de kust koersen we naar het noorden, halve wind.
We varen door een heuvellandschap. Ik heb nog nooit zulke hoge golven meegemaakt. Het gaat geweldig. Vrijwel steeds meer dan 6 knopen. Het maximum wat we op de snelheidsmeter zien is 8,6 knopen!!! Een record.
Weliswaar surfend op een golf, maar toch.
Het thuisfront volgt ons via marinetraffic.com en zegt achteraf dat we snel vorderden, ondanks de stroom tegen.
We genieten, maar tegelijk is het ook werken, mijn rug vindt het niet echt leuk. Het roertje van de windvaan autopilot, die niet in werking is, ketst horizontaal over het water. De omstandigheden zijn er niet naar om het nu te demonteren. De vaan is nogal ver achter de boot gemonteerd en met deze golven ruim over de spiegel heen hangen is vragen om moeilijkheden.
Op een gegeven moment breekt het roertje los. Aan een touwtje waarmee ik het roertje gezekerd had (bedankt voor de tip, Sven!) sleept het roer door het water. Nu halen we het binnenboord. Het bevestigingsmechanisme is verbogen, maar zo te zien te repareren.
Een maal op het Marsdiep is het allemaal wat minder spannend. Minder golven.
We draaien de haven van Oude Schild binnen. Een andere wereld. Zo verkeer je in een kolkend schuimend gierend universum, en zo tuf je een vredig vakantiewereldje binnen.
De volgende dag is het weer veranderd. Windkracht 4, zonnig, vriendelijk.
We plannen onze tocht naar Vlieland, berekenen hoe laat we over het wantij bij de Paardenhoek kunnen en hoe lang we erover zullen doen voor we daar zijn. Ik zet de route in WaypointsGPS. Dit programma en de nieuwe boordcomputer stellen niet teleur.
Om 10.00 uur vertrekken we en gaan voor de wind in de richting van het Scheurrak. Op de Waardgronden zien we de Cornish Shrimper van onze buurman van Oude Schild een enorm stuk afsteken. Hij wel, met zijn 40 cm diepgang. Het is een prachtig gezicht. Alle jachten door de geul, hij dwars over de ondiepte. Maar ook wij kunnen boven de Richel nog een aardig stuk afsteken.
De haven van Vlieland is behoorlijk vol.. Maar er kan nog veel meer bij, want tot ver in de avond zien we schepen binnenlopen.
Zaterdag 7 juni.
We besluiten om naar Makkum te gaan. Met de Oostenwind is ongeveer tweederde van de route te bezeilen. We rekenen weer uit hoe laat we moeten vertrekken om met hoogwater op het wantij op het Zuidoostrak te zijn, want daar willen we overheen.
Het gaat voorspoedig. Zo voorspoedig dat we een uur te vroeg arriveren. En wat doe je als je te vroeg aankomt... dan gooi je het anker uit en wacht je een uurtje.
Zo gezegd, zo gedaan. Het anker hield goed. We namen de gelegenheid te baat om eens lekker te lunchen. Het uur was om voor we het wisten. Tijd om het anker op te halen. Maar dat viel vies tegen. De stroming had de boot over de ankerlijn heen gezet; er was geen beweging in te krijgen. Na verschillende pogingen lukte het om met gehesen grootzeil te boot te draaien, zodat de ankerlijn loskwam. Ook nu was het nog een klus om het door de stroom diep vastgezette anker op te halen. De les die ik hiervan leer: let op de stroom voordat je het anker laat vallen, bij flinke stroom boeg naar de kant waar de stroom vandaan komt.
Zondag 8 juni.
Met een laf windje zakken we af van Makkum naar het zuiden. De wind is noord. Typisch weer voor de gennaker, maar die wil met deze koers niet mooi staan.
We experimenteren wat met een geïmproviseerde spinnakerboom en dat gaat helemaal niet slecht.
