Ameland - Harlingen (-Urk)

Het is noordenwind, matig; uitermate geschikt om door de geulen naar Harlingen te varen.
We moeten het wantij van het Vingegat over met doodtij en de ondiepte van het Kimstergat.
Het vaarwater van de Zwarte Haan vermijd ik, hoe mooi ook de naam; 2 uitdagingen vind ik wel genoeg.
Een uur voor de kentering verlaat de Titaantje de haven van Nes.
We zijn nog geen half uur onderweg of we zien dit:

2x een waterhoos! Prachtig gezicht, maar liever op TV of op zijn minst achter vensterglas.
Wat te doen. Uitstappen is geen optie. Teruggaan? Hulp vragen aan de Brandaris? We zetten een 2e rif, hijsen ons in onze zeilpakken en zien de gebeurtenissen onverschrokken tegemoet...
De wind trekt aan, het zicht wordt slecht en het gaat regenen. Dat is voorlopig het spannendste wat we meemaken. De waterhozen lossen op, de wind zwakt af, maar het blijft wel regenen. Alleen op het keerfokje draaien we op het Borndiep naar het zuiden richting Vingegat.

Opnieuw varen we in een  onwaarschijnlijk mooi landschap van geulen en banken. Opnieuw zeehonden en vogels. We glijden er in volmaakte stilte langs.

Volgens onze berekeningen (en die van Quicktide en die van enkele mede-North Beach zeilers met ervaring op het Wad) kunnen we pas om 14.30 het Vingegat passeren en nu is het pas 11.30.
Toch nog veel te vroeg arriveren we bij het Vingegat en het is al direkt raak: tsssssss horen we en dan liggen we weer stil.
Ach, we hebben dit al zo vaak eerder meegemaakt. Ik strijk de fok en laat het anker zakken.
Inmiddels is het luchtijd. Pannekoeken, de specialiteit aan boord.
Op de AIS brandt ineens een rood lampje. Nee toch! Niet weer...

Na een tijdje hangen we achter het anker.
Als het tijd is gaan we ankerop en vervolgen onze koers. Ik moet zeggen het houdt niet over. We komen er overheen, maar het is "kiele kiele".
Hoe zal dat straks gaan op het Kimstergat, dat is nog ondieper. Wat is dan plan B als het misgaat? In principe moeten we altijd dezelfde weg terug kunnen zolang het niet voorbij HW is.
Voor ons vaart een grote platbodem die dezelfde route heeft.
Maar vlak voor het Kimstergat gaat hij rechtsaf de Oost Meep op. Durft hij niet meer? Beschikt hij over informatie waaruit blijkt dat je maar beter niet het Kimstergat op kan gaan met deze waterstand?
Wij vermannen ons en gaan voort, het hart klopt in de keel.
1.7 Meter geeft de dieptemeter aan. 1.6 1.5....1.4 1.0 ...0.7! we voelen een lichte remming maar gaan toch verder. 1.1 1.2. Jikke peilt de diepte met een stok; 0.8 meter maar ze kan met gemak de stok nog een halve meter dieper de bodem in steken.
Dit is "ploegen door het Kimstergat", we waren gewaarschuwd! Het is geen harde zandbodem, maar zachte slik.
Nog een paar keer voelen we een streling van de bodem en dan wordt het continu 1.7 meter. En dan varen we niet meer op "groen" in de kaart maar op "blauw". We zijn er overheen. Het kost je een jaar van je leven, maar dan kan je voldaan terugkijken op een geweldige ervaring.

In Harlingen worden we verwelkomd door Ineke en Albert (van de Schone Waardin). Een leuk moment om ervaringen te delen.

In de Noorderhaven 

En dan het laatste stuk. Wat valt daarover te schrijven. Het hoort erbij, maar soms zou ik zo'n laatste dag het liefst overslaan. De spanning is weg, geen uitdaging meer.
Met de gedachten alweer bij het thuiskomen, hoe laat arriveren we, waar zullen we eten...

Om 07.00 uur door de brug van de Noorderhaven. Noordnoordwesten wind, 4 Bft. Mister Vee laat zien wat ie kan. Bij Kornwerd vlot door de sluis en dan zijn we weer op zoet. Een lang stuk bijna pal voor de wind tot Urk volgt; een stuk zonder platen, geulen, getij, zeehonden.
De enige verrassing is vlak voor Urk, waar in verband met een filmopname (voor de film "Dunkirk") een werkgebied is uitgelegd. Als we dat naderen komt een medewerker in een rubberboot ons vragen of we wel weten dat er een nieuw werkgebied is. Dat weten we. In de verte zien we een historische sloep varen gevolgd door een cameraboot en meerdere ribs.

Een dreigende grijze wolk komt naderbij.
Ik wil het laatste stukje de zeilen niet nat laten regenen en begin te strijken. We zijn inmiddels vlak bij Urk. De golven zijn wat we gewend zijn van het IJsselmeer bij de lage wal en het aanbrengen van de rolfokhoes en de hoes voor de opgerolde kluiver op het stijgerende voordekje is nog even een dingetje.
Dan varen we de haven binnen en keert de rust weer terug.
Het is droog gebleven.

Als je maar een week de tijd hebt kan je nog aardig ver komen.